Vandaag is het 18 juni 2020.
Het is tevens een actiedag in de zorg. Veel van mijn collega’s gaan voor een hoger loon. Ik ben weer de dwark in de bende. Ik hoef geen hoger loon (het mag, maar moet niet). Ik wil collega’s. Meer collega’s per shift. Graag door een verhoging van de minimale bezetting bij wet. Zonder rare uitzonderingen.
Baggeren voor meer loon blijft baggeren!
Ik ben gek op mijn werk, maar er zijn dagen dat mijn lijf pijn doet en langs alle kanten kraakt en kreunt na een paar dagen werken. Er zijn dagen dat ik niet aangenaam ben door stress. En toch, het is het mooiste beroep op aarde.
Wij hebben ‘s morgens 3 shiften die starten. De ene, de vroegste, start om 6 uur. Deze shift verzorgt 13 mensen. Dus 13 mensen wassen, kleden, eventueel wondzorg. Dat is veel, 13 mensen!
De andere shiften starten om 7.15 uur. Deze shiften wassen 11 mensen, waarvan de de samen gedaan wordt. 11 Mensen wassen, kleden, eventueel wondzorg.
We proberen om 10.30 uur klaar te zijn, want dan is het overdracht. En vullen we onze tablet aan. En tekenen we de medicatie af. En drinken we koffie.
Om 11 uur starten we met mensen op het toilet te zetten, beenzakjes te legen en met ze naar de lift te brengen. Er is één collega die de medicatie van 12 uur controleert en aftekent. Beneden vangt een collega ze op om ze naar de eetzaal te brengen.
Wanneer iedereen daar zit, delen we de soep rond. We helpen de mensen met eten die hulp nodig hebben. Na de soep delen we het middagmaal uit en helpen we wederom de mensen die hulp nodig hebben. De vroegdienst neemt nu 30 minuten pauze.
De laatdienst brengt de maaltijden naar boven naar een aantal mensen die niet naar beneden komen om te eten.
Na het eten worden een groep mensen naar boven naar hun kamer gebracht. Een andere groep blijft beneden. We helpen de mensen met hun toiletbezoek en zetten hen in een comfortabele zetel.
Wanneer iedereen te rusten zit, en er is tijd over, helpen de gebroken diensten de vroeg- en laatdienst met het gereedzetten van de eetzaal, de avondmaalkarren en de koffie.
Het is nu 13 uur.
We krijgen het rond, maar er is geen ruimte voor bijzondere dingen. Er mag niets verkeerd gaan, er mag niemand onwel worden. Daar is geen tijd voor. En toch krijgen we het voor elkaar om er tijd voor te maken. Hoe? Ik weet het niet. We zetten weer een stapje extra. Een extra stapje bij, bij dat extra stapje dat we al dagelijks zetten.
Onze chef is godzijdank iemand die ons echt aan alle kanten probeert te helpen. Echt iemand die onze problemen aanhoort én probeert op te lossen.
Vandaag is het dus een dag voor actie in de zorg.
Mijn protest is dit stukje tekst.
Ik mag op pensioen in 2037, wanneer ik 67 jaar oud ben. Ik hoop dat mijn lijf het haalt.
Denk eraan wanneer er weer verkiezingen zijn. Stem dan voor de zorg. Vraag de politici om te onthouden wat er tijdens coronatijden is beloofd. Geef mij en mijn collega’s zodat we ons werk kunnen volhouden tot ons 67ste. Want we doen het echt graag!
Jenneke
